Lech Nawrocki

Katedra Techniki Rolniczej i Leśnej

Politechnika Opolska 

Usuwanie i utylizacja obornika z chlewni

Usuwanie oraz utylizacja odchodów zwierzęcych i wszelkich zanieczyszczeń z budynków inwentarskich wiąże się z trzema wymogami: koniecznością zachowania prawidłowych warunków sanitarno-zoohigienicznych, potrzebą uzyskania organicznego nawozu jak najlepszej wartości oraz zadośćuczynieniem przepisom formalnoprawnym.

W małych chlewniach, gdzie mechanizacja nie jest potrzebna, do usuwania obornika używa się prostych urządzeń, takich jak: taczki, wózki czy kolejki zawieszane. W większych obiektach stosuje się spycharki lub ładowarki umocowane na ciągnikach oraz różnego rodzaju szufle i przenośniki napędzane silnikami elektrycznymi. Każdy budynek inwentarski, w którym prowadzi się chów ściółkowy powinien posiadać – najlepiej w bliskim sąsiedztwie – gnojownię i zbiornik na gnojówkę. Wielkość gnojowni powinna zapewniać możliwość przechowywania obornika przez minimum 4 miesiące. Magazynowanie go przez ten czas uzależnione jest od terminów prac polowych, od stosunku w oborniku węgla do azotu (w świeżym jest on niewłaściwy) i od kwestii zanieczyszczania środowiska. Nieprzerobiony obornik, wywieziony bezpośrednio na pole, może spowodować odwrotny efekt, czyli obniżkę plonu i skażenie gruntu wodą gnojową. W tabeli 1 podano przykładowe wymiary gnojowni na obornik i zbiornika na frakcje płynne w zależności od obsady zwierząt.